H.Hüseyin Ütün-Yarım Yüzlü Adam(Duygusal-Romantik-Aşk)

Yazarımız sağolsun imzalı olarak göndermişti kitabı.Eee bize de biran önce okumak kaldı bu güzel oyunu.Oyun diyorum çünkü kitap oyun şeklinde yazılmış..Oyunu okurken Romeo ve Juliet filmini izler gibi oldum.Diyeceksiniz ne alaka?Şöyle izah edeyim;filmde dil çok sanatsaldı.Bu kitapta da aynen öyle.Yazarın cümleleri ve anlatım tarzı bana çok sanatsal geldi.Bölümler zaten perdelere ayrılmış durumda.Bir tiyatro eseri gibi yazılmış kitap.

İlk başlarda kitaba odaklanmakta zorluk yaşadım.O kadar çok isim vardı ki,konsantre olmam zorlaştı.Ama ilerledikçe taşlar yerine oturuyor ve karakterlere hakim oluyoruz.Kendini okutan bu kitabı ne zaman bittiğini anlayamadım:)

Baş karakterimiz Ömer oyunda.Ömer değim yerindeyse kız güzeli bir erkek.Ancak yaşadığı bir kazadan sonra yüzünün yarısında bir yara oluşmuştur ve Ömer hayata küsmüştür.Kimseyi görmek istemez ve kendisini odaya kapatır.Günlerce çıkmaz.Bu arada kız kardeşi Nihal de düğün hazırlıkları içerisindedir.

Diğer taraftan Zeynep adında güzel bir bayan vardır.Bu bayanda Cem adında zengin bir bey ile nişanlanmıştır ve evlilik hazırlıklarına girişmişlerdir.Ömer kardeşinin düğününe başında bir tül ile katılır.Malum yüzünün yarısı yaralıdır.Kimsenin görmemesi içinde bir maske takmıştır.O an Zeynep bu garip genci farkeder ve onunla konuşmaya karar verir.Ömer ve Zeynep'in hayatlarının dönüm noktası olacaktır bu konuşma.

                     NOT:Romanı Okumayanlar Bu bölümü Okumasınlar Spoiler İçerir!!

Romanın sonunda bence bir eksiklik vardı.Kerem ile Buse'nin arasında aşk yaşanmalıydı ve Kerem maskeyi Buse ye göstermeliydi.Ne o öyle Buse hayvan taklidi felan yaptırdı çocuğa.Tamam bu bir imtihan olabilir ama onu öylece terketmesi saçma geldi bana.Maskeyi neden söylemedi Kerem anlamadım.Maskeyi okuyanlar hatırlayacaktır.Kerem Buse'yi takip edip onu baloda izlemişti.Maske takmıştı Buse'nin onu tanımaması için ve Buse'nin hayatını kurtatmıştı aslında.Buse de o anda maskeli adama aşık olmuştu...

KİTABIN TANITIMINDAN:

Ömer: Bir zavallı değil mi bu adam? Ne hüzün... Ey acıyarak bakan! Bu aşırı kırılgan duygusallık halinde ne dertler var biliyor musun? Kahroluyorsun işte sevgi ile bile baksa anan baban! En uzaktan geçen laf dolanıyor sanki sırtından sinsi bir yırtıcı gibi ve vuruyor ok arkandan. Çıldıracağım! Bu duvarlar da kapayamıyor artık zihnimi. Değil mi, örtemez artık hiçbir örtü bu mevcutta garip ucubeyi?

Kerem: Ne de hoş yürüyor baksana azalarım! Çiğnediği yer ne şanslı ki, müthiş bir güzellik üstünde tepiniyor. Güzelin hoyratlığı bile tatlıdır çünkü. Güneş bir sanatçı bugün, kapkara da olsa, o güzelin resmini bir kez daha yere çiziyor. Gölgelerdeki sureti bile tatlı. İkiyken bile yokluğunu düşündürüyor. Yalnız bu sert rüzgâr da ne? Besbelli denizden esiyor. Saçları dağıtan bir yaramaz... Dur aklım, bu düşünce ağır. Ama öyle, rüzgâr onu okşuyor. Sarıyor tenini tıpkı âşık gibi! Ey nice helaklara yol açan haşmetli rüzgâr. Yaratanına şikâyet ediyorum seni. Bir zikir ehli, dileniyor, sakın hafife alma. Çek tutkunum olduğum kadından heybetli bedenini.

Ömer: Bir hayat var orada! Taciz etmem anlamsız. Solgun siluetim ve kederli sözcüklerim neşesini bozmasın kimsenin! Bırakayım gülüşsünler, şakalaşsınlar. Eğlensin herkes doludizgin...

Zeynep: Neden bozasınız ki insanların neşesini? Hangi fikirler akla böylesine karanlık verir? Belki göremediğim biri var onu yargılayan. Öyle ya, yeri gelince en acımasız hâkim, insanın kendisidir...